SESSİZLİĞİN ARKA YUVALARI / Ahmet TURAN


Keskin bir kışın akşamında, meydanlığın arka sokakları gibiyim; ıssız ve tekinsiz. Hiç kimseler dokunamıyor bana, ayakaltında duran bir kirpi gibi batıyor dikenlerim onlara. Kendi sessizliğimde boğuluyorum. Bana sığınan ne varsa fısıltısı bile duyulmadan, uzun adımlarla uzaklaşıyor. Benim boş ve iyice derinleşmiş çukurlarıma, aşınmış yollarıma kimse ortak olamıyor. Kimse paylaşmıyor benim sükût dolu topraklarımı.

İlerleyen saatlerde kafaları güzel sarhoşlara bırakıyorum meydanı. Bağırıyorlar alabildiğine sessizliğimi. Yırtıyorlar askıda duran sevimsiz suratımı. Dolambaçlı kollarıma sarılmak, karanlık şakaklarıma uzanmak, başlarını koymak istiyorlar vücuduma. Acıtmıyorum onları, çekinmelerine izin vermiyorum. Açık benim bağrım esrik kokulara, afsunlu gözlere, titreyen bedenlere, üşüyen ayaklara. Onlar benim bir gecelik dostlarım, herkes gibi bir ömür gelip de gün ışımadan kaçan yoldaşlarım. Onlara nasıl sahip çıkmam, nasıl katmam vücuduma?

Ama tek bir isteğim var...

Kendilerine bir çukur yapıp gitsinler ayrılırken benden, biraz daha aşındırsınlar çoktan aşınmış tozlu yollarımı.



***

BU VEDA














Bu veda en çok bana yakışacak
Her bir iç çekişte, daha iyi ayıracağım ruhumu kalbinizden
Bütün yaşananlar buruk bir hal içinde
Sessizce olacak gidişim
Huzur verecek bütün huzursuzluklarınıza...

Usulca gideceğim, ayakuçlarımın üstüne basa basa
Acıtmayacağım geçtiğim yerleri, utandırmayacağım sizi
Gözlerimin eserlerini akıtacağım zamansız yerlere
Siz onları toplayamadan uçacaklar
Sessizce olacak gidişim 
Huzur verecek bütün huzursuzluklarınıza...

Kapanacak tozlu tiyatronun son perdesi
Kalacak belki aklınızda yaşananlar, sere serpe
Konuşmayacak, susacak bu vedadan sonra bulutlar
Toprak kokusu bulacaksınız sizden gidenlerin arda kalanlarında
Sessizce olacak gidişim
Huzur verecek bütün huzursuzluklarınıza...




1 yorum:

  1. Dostum, şiir yazanın değil ihtiyacı olanıdır derler ya, teşekkür ederim bunun için.

    YanıtlaSil