KAR / Emel KEPOĞLU ARPACI









Kar!
Keşke benim yaşadığım şehre de yağsan…
Uyansam sabah,
Pencerenin buğusunu silsem,
Çocuklar gibi sevinsem seni görünce...
Zaten seni görünce
Hemen çocuk oluveririm ben.
İçimi bir güven kaplar.
Kar yağdığı için
Evde oluverir tüm ailem,
Sıcacık…

Abimler kuş kapanı yapıverirler hemen,
Ben;
İp elimde, pencerenin önünde beklerim.
Ah kar!
Ne kadar sıcak olduğunu,
Güven olduğunu bu şehir nereden bilsin?

Buradakiler seni görmek için dağlara çıkıyorlar.
Ne kadar yavan geliyor bana.
Oysa ben seni yaşamak istiyorum.
Lütfen kar!
Benim yaşadığım şehre de yağ yeniden...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder